donderdag 25 augustus 2011

Broederliefde - Part II

Herinnert u zich dit nog?
Die broederliefde wordt hier nog dagelijks tentoon gespreid...
Wat doe je wanneer Broers benen nog te kort zijn om te trappen (of hij gewoon nog niet wil snappen wat trappen is)?
Duwen natuurlijk...
En blijven duwen, ook al blijkt het gras te hoog...
 En blijven duwen, ook al blijkt dat Broer méér kilo's bezit dan gedacht...
 En even stoppen om *ping* wat extra spieren bij te toveren ...
 Jaja, het werkt!
 Dat komt zekers door al dat Spek dat ik bij Vake en Moeke krijg!

dinsdag 16 augustus 2011

Praline van een kind...

Vandaag werd ik Meter.
Niet van Neuhaus. 
Als had ik dat ook geweldig gevonden.
Stel je voor...
Mmmmm.

Meter dus.
Neuhaus?
Voor de Mama en de Papa natuurlijk.
Zij hebben dat dubbel en dik verdiend.
En ik vind dat leuk, zo chocoladegeur opsnuiven in een winkeltje waar iedere praline van goud lijkt.
Ieder heeft zo zijn favoriet.
Voor mij zou het een doos gevuld met de 'Caprice' en 'Tentation' mogen zijn.
Ik zeg het maar gewoon hé.
Ter informatie.
Dat zijn trouwens die twee 'mislukte' piramides.
Ze willen niet scherp op de foto.
In het echt zijn ze dan ook beter.
Véél beter.
Wat is jouw favoriet?

Mijn favoriete 'praline' van de dag is Hannah natuurlijk.
Mijn Metekindje.
Tijd om haar te gaan bewonderen.
En haar misschien even in Meters armen te laten liggen.
Ahja, Mama en Papa hebben zo dadelijk hun handen en mond vol met pralines...
Das ook een manier natuurlijk.





dinsdag 9 augustus 2011

Over varkentjes enzo...

Zonder het goed en wel te beseffen, gaf ik ons 5e gezinslid al direct de naam van een prachtbloempje. Ahja, nadat Mevrouw de Doktoor ons voorspelde dat 10 maart zowat d-day zal zijn, vertelde een lieve vriendin over haar lievelingsbloem: het "Maarts viooltje". Klein, zoals Ukje, mooi, zoals Ukje, lief, zoals Ukje, van maart, zoals Ukje.... U ziet duidelijk de gelijkenissen... Misschien moet u enige inspanning leveren om die gelijkenissen terug te vinden in onderstaande, allereerste echo.















Maar ik kan u verzekeren: we zijn niet zwanger van een varkentje, wél van een Ukje. Dat heeft Mevrouw de Doktoor ons gezegd. Ohja, en ze zei terloops ook nog even dat er 'maar' één Maarts viooltje op komst is. Zag ik daar enige opluchting bij de Ridder? Ok, toegegeven, ook bij mezelf. Maar ik was misschien al meer bezig met datgene wat ik ging doen na ons bezoek aan Mevrouw de Doktoor.

Zal ik u even jaloers maken met het feit dat er give-away's op maat voor me worden gemaakt? Ik ben een grote gelukzak. Wat heb je nodig voor zoveel gelukzakkerij? Een vriendin, die toevallig zelf ook zwanger is (en dus helemaal into 'echo' en 'schattig' is), die beschikt over een naaimachine, een beetje meer tijd en leuke stofjes. Vertel die lieve vriendin dat jullie vanaf nu samen zwanger zijn. En enkele dagen later ben jij misschien ook de eigenares (ja, nu gaat het even alleen maar over de Dames onder ons) van een give-away-op-maat-à-la-onderstaande!

In dit uiterst schattige zakje, belandde, onmiddellijk na thuiskomst, het ons intussen reeds bekende zwangerschapsmapje van Kind&Gezin.
Het echo-mapje is zelfs voorzien op uitbreiding met massaal veel echo's...
En niet alleen de flap heeft een dubbele kant, ook de binnenkant. En het is een stevig zakje, met vlieseline en al.
En kijk dan naar die "O" en zeg "Oooooh, die O is precies zwanger!". Zei ik 'goed gemaakt'? Excuses daarvoor, ik bedoelde 'geweldig gemaakt!!!'. Moet u weten dat dit naaisel eigenlijk in de categorie 'eerste maaksels van onze vriendin' valt? Nog één keer: Geweldig toch!
Ok, ik pronk hier weeral met andermans maaksels. Maar als het mooi is en je bent er reuzeblij mee, dan moet dat getoond worden. Dit alles in afwachting van een eigen naaimachine. Alles op z'n tijd. Wanneer het zover is, zal u het meteen weten, mét naaimachine-kopen-avonturen erbij. U lacht, maar u zal versteld staan van de Grote Avonturen van Nowelja in de Wereld der Naaimachines: tot nu toe behoort het verhaal tot het genre 'Dramatiek'. Maar wat zal de toekomst brengen? Wacht maar... Geduld is een mooie deugd, nietwaar?

Zal ik u nog even de tutorial die zij-die-we-geweldig-vinden heeft gevolgd (wel de afmetingen aangepast aan het doel) meegeven, dan kan u die meteen doorsturen aan uw eigen vriendin(nen (voor het geval u wél méér dan één varkentje, ik bedoel Ukje, verwacht)). Wie weet zit daar ook een zwangere vriendin tussen. Met een grote drang om haar naaimachine te 'testen' en dan liefst voor iets baby-gerelateerd en dan ook nog in een give-away-bui.
Samen zwanger zijn, is zo fijn!

vrijdag 5 augustus 2011

We're so in love...

Zoals u misschien opmerkte, vond ik het tijd voor een andere bloglay-out. Ja, zo leert u me ook kennen: nog maar 1,5 maand aan het bloggen en ze is de lay-out al beu. Als het aan de Ridder lag, had ik destijds 'windhaan' als totem gekregen... Ongeacht het antwoord op de vraag of de Ridder hierin gelijk heeft, kan ik u zeggen dat ik eigenlijk gewoon even (waarschijnlijk langer dan de komende anderhalve maand) wilde pronken met het mooiste wat ik hier in huis heb!
Mag ik u, na anderhalve maand bloggen voorstellen aan... de Vakantieganger, Wolf en Jennifer?

Laten we beginnen met Jennifer, want ik voel uw verbazing tot hier. Jennifer is niet dat kleine beertje dat naar u zit te zwaaien, dàt is Pianobeertje. 

(Pianobeertje is een vondelingetje dat de Ridder zoveel jaar geleden (toen ik nog niet bestond, allez, toen de Ridder nog geen Ridder was, maar gewoon een kleine, lieve jongen) redde uit het Weeshuis voor verloren beertjes. Waarschijnlijk heeft er een kleine Vakantieganger of een kleine Wolf destijds een traantje veel traantjes gelaten voor het verlies van zijn dikste knuffelvriend. Wie weet vindt Pianobeertje via deze weg zijn dikste vriendje terug! Maar ondertussen woont Pianobeertje al zoveel jaren gelukkig op het linkerhoekje van de piano.)

Tot zover de uitwijding over Pianobeertje (die er natuurlijk ook helemaal bijhoort!). U zit nog steeds met het Jennifer-mysterie. Nee, ze is niet onzichtbaar. Ze ziet zwart, met af en toe een witte toets. Letterlijk. U kent dat misschien wel wit-zwart-wit-zwart-wit-wit-zwart-wit-zwart-wit-zwart-wit. Pianotoetsen dus. Jennifer is dat mooie, zwarte ding dat achter de Vakantieganger en Wolf staat te pronken (en waar Pianobeertje dus woont). Ze was de eerste vriendin van de Ridder aan wie ik werd voorgesteld vanaf het moment dat ik de Ridder tot Ridder had geslagen. Sindsdien zou u kunnen zeggen dat we er een ménage-à-trois op nahouden... "Music was my first love..." zou een tattoo van de Ridder kunnen zijn. Maak u geen zorgen, ik mag me zijn huidige en 'last love' noemen. 

Het is eigenlijk met zijn 'First love' dat de Ridder me wist te verleiden. Een echte muziekanalfabeet kan u me niet noemen. Maar ik vind het nog wel steeds tovenarij wanneer de Ridder het huis vult met al zijn muziekklanken. Die 'First love' moest dus een naam krijgen. Jennifer werd het. Het mocht geen al te mooie naam zijn (bij deze mijn excuses aan alle Jennifers... maar les goûts et les couleurs ne se discutent pas), ze moest immers haar plaats kennen. Jennifer kent haar plaats (aan het raam in de living dus). Ze mag zoveel noten op haar zang hebben als ze wil, er is iemand anders die hier de eerste viool speelt. 
Stop! Ik hoor het u al denken: 'Die eerste viool dat is Nowelja dus! Slecht mensch!'. Ok, ik ben het voor een déél. Maar er zijn hier nog twee andere violen, waarover straks meer. Nu we toch bezig waren met excuses: ook via deze weg wil ik (mede in naam van die andere violen die nog niet zo goed weten wat excuses zijn) de Ridder mijn allergrootste verontschuldigingen aanbieden voor al die keren dat het stil moe(s)t zijn. Ja, hoe mooi de klanken ook zijn, soms vaak is er hier nood aan stilte. Vooral sinds 13/05/2008 (voor meer info omtrent deze datum: zie de zijbalk van de blog)... 

Arme Ridder. Maar, zoals de aandachtige lezer nog weet: ik heb het hier dus wel over 'het mooiste wat ik in huis heb'. En Jennifer hoort daar dus ook bij. Om onrechtstreeks te kunnen verwijzen naar de tovenarij van de Ridder, want dat hoort echt tot het Mooiste, de Ridder dus ook. Maar ok, het blijft 'Arme Ridder'. Zeker in deze tijden waar de pianotijd van de Ridder nog eens extra gereduceerd wordt door alle bouwperikelen. Misschien kan ik hem vrolijk maken met onderstaande foto? 
De Vakantieganger! Die smile schudde hij in no time helemaal zelf uit zijn mouw. Zo is hij helemaal. Ik stel hem u eventjes voor. Onze eersteling. Ons kneedbaar balletje. Ons wervelwindje. Ons 'ik geef het goede voorbeeld'-je (laat ik u even aan dit herinneren). Onze sluwe vos. Ons knuffeldier. Onze boekenwurm. Onze enthousiasteling (ik citeer: "PROFICIAT Papa!" nadat hij te horen kreeg dat hij bij zijn Dikste Vriend mocht gaan spelen). Onze stoere man, die als het erop aankomt toch zijn broertje vraagt om mee te komen... Onze 'ik heb een goed idee'-man. Onze landbouwer. Onze 'ik-eet-alleen-om-te-overleven-tenzij-het-over-snoep-gaat'-man. Onze kunstenaar (zie de tekeningen op de achtergrond van de foto en zie hier en daar). Eigenlijk hadden we hem helemaal verwacht zoals hij is. En dat is dan ook één van mijn grootste wensen: dat onze kleine viooltjes worden wie ze (willen) zijn. (De filosofie over het "worden" en het "zijn" laat ik aan anderen over. U begrijpt wel wat ik zeggen wil... ) De naam die we voor dit wonder van een Vakantieganger kozen? Daar waren we het zò hard over eens dat we niet eens meer weten wie de naam ter sprake bracht. Dat kleine riddertje achter de zonnebril (die intussen al ten dode werd opgeschreven door Hem-over-wie-ik-het-zodadelijk-ga-hebben) luistert naar de naam Melchior. En zo is hij helemaal: Melchior....

En dan, last but not least onze kleinste viool. Zijn naam is u al bekend
Hij ziet er misschien erg 'bandieterig' uit op deze foto, toch is Wolf onze brave man. Onze stoere man, écht stoer dan, hij zal niet snel de hulp van zijn 'grote broer' komen vragen, hij gaat gewoon, zonder nadenken. Dat laatste valt soms wel eens tegen. Maar wie niet waagt, niet wint, toch? Ons onkneedbaar balletje. Doet meestal wat je vraagt. Behalve dan op die (zeldzame) momenten waarop hij àndere plannen had. Dan kunnen we allemaal de boom in. Ook knuffeldier. Ook enthousiasteling. Onze stille genieter. Onze denker. Onze 'ik-eet-alles-ook-wat-er-op-het-bord-van-mijn-broer-ligt'-man. Onze muziekman (swingt overal en altijd mee op de achtergrondmuziek). Onze theaterman (vindt overal spullen die hij kan omtoveren tot podium en trakteert ons vanop die podia op heuse zang- en theaterfestijnen, dit alles in ruil voor applaus). Ons boormachine-dat-nooit-hees-wordt: boren kan hij als de beste, mét geluid, liefst de hele dag door (en dat terwijl Jennifer stil moet zijn). Ons kleintje. Onze krullebol.

Allebei om op te eten eigenlijk. We're sooo in love....
En dan te bedenken dat er binnenkort nog zo'n viooltje bijkomt...


dinsdag 2 augustus 2011

Broederliefde

Het is niet dat er geen twee bedjes zijn.
Het is ook niet dat we ze 's avonds samen in dat ene bedje leggen.
Het is...  
 
...piraterij van Broers bed!
Welke van de twee de Piraat is, dient u zelf maar uit te zoeken.