vrijdag 4 september 2015

De tot stand koming der suikerbonen - deel 3: traktatiepotten voor de collega's

Aangezien het al klaar stond van voor de bevalling en het netjes is om zaken (al dan niet met enige vertraging) af te werken, wil ik jullie dit schrijfsel niet onthouden.
Het idee voor de traktatiepotten voor de collega's kwam ook geleidelijk tot stand.
Ik had nog lege, grote bokalen (1 kg) van Aman Prana kokosbloesemsuiker staan. (Aman Prana gebruikt trouwens heel makkelijk te verwijderen stickers op het glas en geen stickers op het deksel: geen geprul met dissolventen om lijmrestjes te verwijderen! Hoera!). Ideaal van grootte.
Eerst dacht ik dan met krijtstift 'Leonard' met geboortedatum etc. op het glas te schrijven. Maar toen vond ik het leuker om de kartonnen labeltjes en het gele touw van de suikerboonzakjes ook hier te gebruiken.
De leeuwtjes zijn van Schleich. Ik maakte ze vast met wat lijm (nvdr. ga op zoek naar goeie lijm, want met de 'UHU-lijm' bleven de leeuwtjes niet plakken).
Eerst had ik het idee om er nog -uiteraard- mosterdgele verf over te spuiten. Maar dat vonden de echtgenoot en ik dan toch wat weinig ecologisch en weinig gezond voor de kindjes (die de potten nadien gaan gebruiken) en bovendien vonden we het wel iets hebben die kleuren van de leeuwen met het kartonnen labeltje en het gouden deksel van de pot.
Dus liet ik het -heel tevreden- zo...



dinsdag 1 september 2015


'Instagram makes me ignore my blog...'

Bovenstaande quote verwoordt zowat de vorige zes maanden.

1 september is zo een ideaal moment voor verandering, dus vertel ik je graag hoe het hier intussen gaat met ons kleinste brokje liefde...
Leonard wordt deze week al 6 maanden, een half jaar zeg! 
We maken het heel erg goed, zowel wij (ik spreek voor de echtgenoot en mezelf), als Leonard en zijn broers. Er zaten zware periodes in dat eerste half jaar, van die momenten waarop ik het liefst een 'hele week heel ver hier vandaan en helemaal alleen' had geboekt (de echtgenoot mocht mee als hij wou en kon), maar al bij al hou ik na die zes maanden vooral een heel voldaan gevoel over. Leonard is onze eerste baby die nog nooit naar de crèche ging tot aan zijn 6 maanden. Bij de drie 'grote' zonen ben ik telkens op 3 maanden beginnen werken of verder studeren. Het was dus echt genieten om een baby van ons voor het eerst eens te zien groeien terwijl ik er naast stond (en sta).

Intussen kan hij rollen (zowel van buik naar rug als van rug naar buik). Als hij op zijn buik ligt, probeert hij zijn knieën onder zijn poep te steken om vooruit te komen. Maar veel vooruit geraakt hij nog niet. 
Hij wordt op handen gedragen door zijn drie grote broers, maar toch vooral door Melchior. Van Melchior zou je kunnen stellen dat hij letterlijk en figuurlijk 'dolverliefd' is op zijn kleinste broer. We moeten hem vaak intomen in zijn dolle spelletjes met Leonard, maar zijn daarbij telkens weer vertederd door de grote liefde tussen die twee broers.

Intussen heeft hij ook veel van zijn weelderige, bruine haardos van bij de geboorte verloren, kwamen er blonde haren piepen en werd het duidelijk dat hij met blauwe ogen door het leven zal gaan.
Sinds een dikke maand geeft hij vanzelf een duidelijk ritme aan. 's Morgens wakker worden rond 6u30 à 7u, drinken bij mama in bed, opstaan en wat spelen. Tegen 9 uur is hij alweer moe, beetje drinken, bedje in en vanzelf in slaap vallen (overdag kan hij dat, 's avonds niet...). 
Tegen 12u à 13u wordt hij weer wakker en drinkt hij een beetje, weer spelen. Dat spelen houdt in: in zijn 'park' of op de speelmat of onder de speelboog spelen met kraakboekjes, labeldoekjes, sophie la giraffe, een activiteitenbal enz. of 'haartjetrek' doen bij zijn grote broers of gewoon platgeknuffeld of rondgedragen worden (ook door die grote broers).
Tegen 14u30 à 15u is het weeral genoeg geweest. Soms drinkt hij dan nog een beetje, soms niet. Bedje in tot ongeveer 17u30 à 18u. Daarna is hij wakker voor de avond. 
Die bestaat uit drinken, rondgedragen worden (bijv. eens mee in de moestuin om één of andere groente te plukken), spelen met of zonder broers, nog eens drinken en dan belandt Leonard meestal in de wipper (ook wel 'relax' genoemd), waarin we hem wiegen tot hij in slaap valt. Soms valt hij al drinkend in slaap. 
We deden al veel pogingen om hem vanzelf in slaap te laten vallen in bed, maar daar is de tijd duidelijk nog niet rijp voor. Meestal begint dat de eerste 5 minuten goed, maar begint hij dan te huilen en geraakt hij helemaal in paniek. Aangezien hij het overdag wél kan (zonder huilen), wachten we gewoon nog wat af en proberen we over een maand ofzo nog eens of hij het dan wel kan. 
Tegen 20u slaapt hij heel diep en brengen we hem naar zijn bed. Hij heeft een tijdje doorgeslapen van 22u tot 6u30, maar aangezien hij nu om 20u slaapt, wordt hij 's nachts vaak terug één keer wakker. Dat laatste vind ik eigenlijk minder erg dan een wakkere baby tot 22u 's avonds. Een verhaal van geven en nemen, die baby's...
Tegenwoordig is Leonard een hele rustige, vrolijke baby. Hij kan stilletjes liggen te spelen om dan ineens de breedste glimlach boven te halen als hij je ziet voorbij komen. Hij wandelt natuurlijk ook graag rond op je arm, maar is al helemaal content met 'schoot zitten' en van daaruit wat rond kijken. Naar mijn aanvoelen en herinnering totaal anders dan zijn broers Melchior en Astor, maar wel helemaal zoals zijn broer Wolf.
Benieuwd wat de komende maanden ons gaan brengen.

donderdag 2 april 2015

De tot stand koming der suikerbonen - deel 2: de stempels

Voor een deel van de suikerbonen maakte ik labels met een gestempelde 'Leonard' en vlaggenlijntje zoals op het geboortekaartje. De stempels hiervoor maakte ik zelf.
Ik toon je graag mijn manier van werken. Zeker niet de enige of beste manier. Maar het werkt...

Wat heb je nodig? 
- Blad papier
- Potlood
- Stempelmat (grootte afhankelijk van de gewenste grootte van je stempel) of een gom.
- Gutspen
- Snijmat of bijvoorbeeld een oude houten plank
- Stempelkussen met voldoende inkt in
- Lijm
- Stukje (maquette)hout of voorgemaakte stempelhouder
- Stukje recht karton

Hoe maak je zo'n stempel?
Eerst druk je de tekening die je wil af (of je tekent zelf iets). Deze kant van het blad noemen we de 'juiste' kant. De kant waarop niets staat is de 'foute' kant.
Overteken je tekening met een potlood (geen kleurpotlood, want dat geeft niet zo'n goede transfer, zie verder)
Dan keer je je blad om en leg je het met de juiste kant op je stempelmat.
Je kleurt met datzelfde potlood over de tekening langs de 'foute' zijde. Op die manier komt het potlood los van de 'juiste' zijde van je blad en wordt de tekening in spiegelbeeld overgezet op de stempelmat:
Nu kan je beginnen gutsen of uitkerven met een gutspen. De bedoeling is dat je de stempelmat wegsnijdt rondom de potloodtekening. Ik begin altijd met de fijnste guts rond de omtrekken, om daarna met een bredere guts het grovere werk te doen. 
Wees voorzichtig bij het gutsen, want voor je het weet snij je een stukje vinger weg in plaats van de stempelmat! Ik heb zo van die vriendinnen die daar alles van weten... ;-)
Als je denkt dat je al het overbodige stempelmat hebt weggegutst, kan je testen met inkt.
Hier zie je het eerste resultaat: er staan hier en daar nog puntjes en streepjes die weg mogen. Die werk je dan weg. Als je een contrasterende kleur gebruikt (dus alles behalve wit), dan zie je goed waar er inkt zit die er niet moet zitten.
Wanneer je stempel naar wens is, knip je hem uit en maak je een houder. Ik gebruik hiervoor maquettehout: dat is makkelijk in de gewenste grootte te snijden zonder dat je zwaar gerief zoals een houtzaag nodig hebt... Je kan het maquettehout nog netjes afschuren aan de zijkanten (deed ik nog niet op het moment van de foto => first things first: zorgen dat die suikerbonen op tijd klaar waren...).
Je kan natuurlijk ook voorgemaakte houders kopen, bijvoorbeeld in doorschijnend plastic, zodat je je tekening eronder nog kan zien tijdens het stempelen.
Vooraleer je de stempelmat op de houder lijmt, kan je de stempel nog eens op de houder zelf zetten (aan de andere kant, dan de kant waarop je je stempelmat gaat kleven). Op die manier hoef je niet telkens te testen om te weten wat er nu precies op je stempel staat.
Een tip bij het lijmen: zorg ervoor dat je lijm zo egaal mogelijk verdeeld is over de achterkant van je stempelmat. Dat kan je doen door met een kartonnetje de lijm plat te schrapen en zo netjes te verdelen over het hele oppervlak. Indien je dat niet doet, kan het zijn dat je bij het stempelen een deel van je stempel niet op het papier krijgt, omdat er een plek is waar geen lijm onder zit.

Waar koop je het?
- Stempelmat: in zowat alle knutselwinkels tegenwoordig. Ik kocht de bovenstaande bij de Banier. 
- Gutspen: idem.
- Snijmat: in naaiwinkels, knutselwinkels, ... Maar pas op: sommige snijmatten verdragen enkel de rolmesjes en gaan dus kapot in het geval je zou uitglijden met je gutspen.
- Stempelkussen: Banier, Hexagoon, Ava, ...
- Maquettehout of voorgemaakte stempelhouder: Banier voor maquettehout, Hexagoon voor de voorgemaakte plastic houder. 

donderdag 26 maart 2015

De tot stand koming der suikerbonen - deel 1: de leeuwenzakjes

Een kleine tutorial over hoe ik de leeuwenzakjes maakte...
Het was een werkje van enkele avonden. Nu eens achter de naaimachine, dan eens in de zetel. Waarbij ik nu eens mijn smartphone bij de hand had, dan eens het echte fototoestel. De kwaliteit van de foto's is uiteraard 'navenant'. Veel lees- en kijkplezier...

Ik heb eerst een testversie gemaakt.
Toen de echtgenoot zei: "Oh, wat een lief vogeltje", gevolgd door de oudste zoon die zei: "Waarom maak je een zonnetje?", wist ik dat er iets moest veranderen...

Ik zocht naar een betere verhouding tussen hoofd en manen.
Tot ik tevreden was en aan het 'bandwerk' kon beginnen.
Stap 1. Hoofdjes uitknippen. Ik maakte een 'mal' van karton: een cirkel van ongeveer 5cm doorsnede. 
Stap 2. Mondjes stikken. Uit de mal sneed ik een mondje waarin ik dan kon stikken.
Stap 3. Ogen (splitpennen) op het hoofdje prikken (geen foto...).

Stap 4. Vilt voor de manen uitsnijden. Ik maakte vierkantjes van 10cm*10cm.
Stap 5. Hoofdjes op manen stikken. Ik nam als bovendraad de kleur van het hoofd, onderdraad de kleur van de manen. Ik liet bovenaan een opening vrij voor de suikerbonen.
 Stap 6. Draadjes wegknippen (en braaf kijken voor de foto).
Stap 7. Manen uitknippen.
Stap 7 bis. Nog meer manen wegknippen. Dit was echt wel het langste werkje: zetelwerk dus!
Stap 8. Neusjes knippen uit de restjes van de manen.
 Stap 9. Neusjes plakken. Ik deed dat met Gütermann textiellijm. Een beetje een prutswerk, met soms meer lijm op mijn vingers dan op de neusjes...

Stap 10. De zakjes vullen. Hoera, het leukste werk! Zowel qua tempo als qua smaak. ;-)

Stap 11. Zakjes dichtnaaien. Het idee was om een beetje een 'frou frou' te maken als losse dichting. Want het is uiteraard de bedoeling dat ons kraambezoek de zakjes nog makkelijk open krijgt. 
Daarvoor probeerde ik eerst een zigzag met de laagste draadspanning op de naaimachine. Maar de suikerbonen zaten in de weg, hetgeen resulteerde in stilstand onder de naaimachine en 'gebroddel' op de achterkant.
 
Plan B dan maar: met de hand... Ik gebruikte een dikker garen (corduroy-garen noemen ze dat, geloof ik). Dat is makkelijker los te trekken en geeft meer 'frou frou-allure'...
 Ik naaide zò dat de einddraadjes wat vast zitten en dus niet vanzelf zouden losspringen.
 En klaar!

 Ik haalde al mijn materiaal hiervoor bij Hexagoon in Leuven: vilt in 2 kleuren, bruine splitpennen voor de ogen, naaigaren in de juiste kleuren en textiellijm.

maandag 23 maart 2015

Een boon voor Leonard

Ook voor Leonard hebben we een boon. Dat spreekt voor zich.
Maar u wil misschien toch vooral die suikerbonen zien?

Het werd iets met mosterdgeel, omdat we dat een kleur vonden die past bij de naam 'Leonard'.
Het werd iets met leeuwtjes, 'Leo'-nard, ziet u?
Het werd iets met vooral papier en wol, omdat we plastic zoveel mogelijk wilden vermijden, weet u nog wel?

Melchior, Wolf en Astor deelden deze suikerboontjes uit aan hun klasgenootjes:
Wie op bezoek komt, mag hieruit kiezen:

De collega's van de echtgenoot worden getrakteerd op deze boontjes:
En aangezien de echtgenoot ook halftijds met de fiets gaat werken, werd er een trakteerzak genaaid die voor 'fietstasproof' kon doorgaan:

En voor wie graag de 'histoire' achter deze suikerbonen kent: leest u gerust verder...

Dit was het plan:
- De suikerbonen maak ik uiteraard weer zelf, zoals ik dat ook deed bij Melchior, Wolf en Astor.
- Ik ga het me deze keer niet te moeilijk maken. Dus geen genaai enzo...
- Ik ga eens iets anders doen dan 'vilt'.
- Ik ga er heel goed op tijd aan beginnen en klaar zijn.
Dit werd de realiteit:
Mijn eerste voornemen vond ik evident, met 4 soorten suikerbonen op het palmares is het bijna een 'traditie' te noemen... Hoewel ik me, door schone voorbeelden, bijna liet verleiden tot uitbesteding, hield ik me toch braaf aan de traditie. Voornemen 1: check!

Mijn tweede voornemen kwam er wegens de herinnering aan het plooiwerk bij Astor. Op zich was ik toen heel tevreden over het resultaat, maar die 100 mini-kraanvogels waren er misschien toch wat over... Ik ging dus géén zelf geplooide doosjes of zelf genaaide of zelf gehaakte zakjes ofzo maken. Neenee, éénvoud! Dat ging het worden...

Eerst was er de totale 'writers-block' der suikerboonideeën.
En toen was er de totale ongerichtheid der suikerboonideeën: paars? oranje? karton? papier? stof? twee kleuren? doosjes? bruin? kleine leeuwen? stempels?

Om in mijn hoofd wat meer gerichtheid te creëren, zette ik de echtgenoot aan het werk over de kleur van het kaartje. Er kwam 'geel' uit de bus. Mosterdgeel, of 'oud geel'. Prima idee.
Zo, nu kon ik efficiënter verder. Ik moest me immers houden aan dat geel.

En toen gebeurde er niets meer...

Tot ik op 36 weken de gutspen bovenhaalde en een stempel maakte in het lettertype van het kaartje. Geen idee wat ik dan met die stempel zou doen, maar ach: zorgen voor later euhm over minder dan 4 weken!
Een bezoekje aan AVA zaaide enige paniek: ze hadden alleen maar kanariegele suikerbonen. En ja, achteraf beschouwd denk je dan: so what?? Maar nee, een bijna-hoogzwangere-vrouw die 'mosterdgeel' in haar hoofd heeft, is niet naar huis te sturen met 'kanariegeel'. Na het nodige gezucht, grabbelde ik dan maar een pakketje kalkpapieren zakjes, wat stempelinkt, kartonnen labeltjes en mosterdgeel touw mee. Dan was ik toch niet voor niks naar de AVA gegaan...

En toen deed ik een ongepland uitstapje met deZusjes naar Hexagoon. Een creatief walhalla verstopt in een zijstraatje van een zijstraatje van een zijstraatje in Leuven. Ik hield de ogen open voor suikerboontoebehoren. Ik moest het onopvallend doen, want deZusjes liep er ook rond. En ik werd bovendien nogal geremd in het 'rustig' rondkijken door een overenthousiaste klant die uitgerekend mij had uitgekozen om haar levensverhaal aan uit te leggen. Zucht...
En toch kwam ik buiten met een half-voldaan gevoel. Voldaan omdat ik 'iets' had gezien. Half-voldaan omdat ik daarmee mijn 'niet-naai'- en mijn 'niet-vilt-voornemens' overboord moest gooien.

Ik zag mosterdgele vilt! En ja, ik was weeral op slag verliefd. En ik besefte dat ik eigenlijk wel héél erg graag met vilt werk.
Op de terugweg naar huis begon ik naarstig te hersenspinselen over wat ik met dat vilt ging doen. Het geluk was met mij want de volgende dag moest ik toevallig wéér in Leuven zijn. En dus ging ik op 'consult' bij één van de medewerksters van mevrouw Hexagoon: ik had een idee, 'zo en zo' en iets met leeuwen (ahja, Leonard), en met mosterdgeel, en liefst niet te veel werk, ... En naar goede gewoonte hadden ze daar bij Hexagoon weer alles, werkelijk àlles wat ik nodig had. Van vilt tot naaigaren, tot splitpennen in de juiste kleur en vorm, tot textiellijm, tot goed advies over hoeveelheden en werkwijzen: ze toveren dat daar allemaal tevoorschijn. Deze zwangere vrouw ging helemaal voldaan naar huis.

En even later was het geluk helemaal met mij en mijn hoogzwangere grillen. Ik vond in een andere winkel suikerbonen in -u raadt het- mosterdgeel. Het ging allemaal toch nog goed komen.

Aan de slag dan maar (intussen 37 weken ver...). Een dikke week later was deel 1 van de suikerbonen eindelijk klaar: 50 leeuwenzakjes.

Deel 2 had ik ondertussen ook in mijn hoofd. Ik prutste wat met de kalkpapieren zakjes van de AVA. Probeerde wat uit met mijn stempels en het touw. Tot ik zelf tevreden was over het resultaat. Het bandwerk voor de 100 'deel 2-zakjes' was ietsje eenvoudiger dan de leeuwenzakjes.

Deel 3 dan nog: traktaties voor de collega's van de echtgenoot. In werkuren was dat laatste deel uiteraard een fluitje van een cent...

Eindbalans: slechts 1 van de 4 voornemens kunnen afvinken, maar vanaf 39 weken kon ik toch met een gerust en tevreden suikerboonhartje de geboorte van die kleine Leonard afwachten...

vrijdag 20 maart 2015

De jury heeft beslist: uitslag van de babypronostiek

En ja, de jury vond eindelijk tijd om de resultaten van de pronostiek te bepalen en mede te delen!
Geslacht:
De meesten onder jullie dachten dat het een meisje zou worden. Samen met jullie waren ook de beste vrienden, nonkels, tantes, oma's en opa's heel verbaasd toen ze hoorden dat 'Nora'** een 'Leonard' is.

Datum:
"Alle baby's worden ooit geboren...".
Dat zei de vroedvrouw toen ik haar op 41 weken helemaal radeloos belde om raad.
Een waarheid als een koe.
Maar toen ik ineens over die 41 weken ging, was ik niet meer in staat dat te geloven.

41weken en 5 dagen.
Dat resulteerde in '4 maart 2015'.
Moest er iemand onder jullie dàt in de pronostiek geschreven hebben, dan had ik waarschijnlijk héél erg hard gelachen!
De meesten onder jullie dachten ook dat we nog voor de 40 weken gingen bevallen. Needle Work durfde de verste schatting (40 weken + 6 dagen) aan en scoorde hier dus het maximum.
Gewicht:
3,680kg
Ondanks het feit dat de krantenkoppen van 4 maart verhaalden over te dikke baby's, bleef dat voor Leonard dus nog redelijk binnen de perken.
Jullie zaten er allemaal redelijk dicht bij, maar Riet was de beste schatter met haar 3,660 kg!

Lengte:
Naar goede gewoonte van onze vroedvrouwen, werd Leonard pas op 5 maart gemeten.
53cm. 
Liesbeth, It's Mie en Karin zaten er boenk op met hun schatting.
En ik heb maar onmiddellijk de doos met maatje '62' boven gehaald, want met die 53cm plus herbruikbare luiers (lees 'dikke babypoep') kon ik de maat '56' onmiddellijk weer opbergen...
Ik gaf aan elk antwoord punten naargelang het dichter bij de realiteit lag, telde alle punten op en dat leverde een winnaar op: 
Needle Work!
Hoera voor jou! Mail je je adres naar nowelja@gmail.com?

**De nonkels en tantes hier dachten dat het een 'Nora' zou worden, omdat ik ooit liet vallen dat ik dat een hele mooie naam vind. Maar ik vind Mia, Oscar, Otto, Pepijn en Jozefien ook hele mooie namen... ;-)